PROFIL
Historia recenzji i ocen użytkownika conus
Martwa Zima - Gra Rozdroży
Jak przetrwac apokalipse...,
To nie jest gra o zabijaniu zombiakow. To gra o PRZETRWANIU. To nie jest radosne zombicide, gdzie zeby przetrwac musisz skosic jak najwiecej zombich, tutaj trzeba balansowac pomiedzy zdobywaniem pozywienia, reagowaniem na kryzysy, a nawet sprzataniem swojej bazy:)
Gra ma kilka naprawde ciekawych elementow. W trybie kooperacyjny wbudowane sa indywidualne, ukryte cele – przez to gracze nawet wspolpracujac musza podejmowac decyzje – czy pomoc przetrwac bazie czy realizowac swoj cel. A takich wyborow w grze dokonuje sie czesto. Ale cala rozgrywka nabiera rumiencow gdy w grze jest zdrajca – oprocz swego celu, musi doprowadzic do upadku kolonii. Wtedy, zaczyna sie psychologiczna rozgrywka, klotnie, podejrzliwosc, wyrzucanie z bazy – negatywna interakcja w najlepszej postaci (dla fanow oczywiscie). Duza liczba bohaterow, ale nie nalezy sie do nich przywiazywac, bo szybko gina. Ale jesli ma sie troche szczescia to mozna znalezc nowych. A im wieksza grupa, tym latwiej bronic sie przed zombiakami, ale trudniej wyzywic – znowu nalezy wiec podejmowac decyzje i na biezaco reagowac. Jesli gracze skupia sie tylko na jednym elemencie rozgrywki, na pewno przegraja.
Karty rozdrozy to ciekawy element. Takie losowe eventy, ktore moga sie odpalic lub nie – zalezy od tego czy gracz wykona akcje opisana na karcie, co kotnroluje gracz siedzacy obok niego. Ciekawy pomysl, ktory angazuje innych graczy i zmniejsza poczucie downtime’u (ktory moze wystapic jeslli jeden z graczy ma duzo bohaterow i problemy z podejmowaniem decyzji).
Jak przetrwac apokalipse...,
To nie jest gra o zabijaniu zombiakow. To gra o PRZETRWANIU. To nie jest radosne zombicide, gdzie zeby przetrwac musisz skosic jak najwiecej zombich, tutaj trzeba balansowac pomiedzy zdobywaniem pozywienia, reagowaniem na kryzysy, a nawet sprzataniem swojej bazy:)
Gra ma kilka naprawde ciekawych elementow. W trybie kooperacyjny wbudowane sa indywidualne, ukryte cele – przez to gracze nawet wspolpracujac musza podejmowac decyzje – czy pomoc przetrwac bazie czy realizowac swoj cel. A takich wyborow w grze dokonuje sie czesto. Ale cala rozgrywka nabiera rumiencow gdy w grze jest zdrajca – oprocz swego celu, musi doprowadzic do upadku kolonii. Wtedy, zaczyna sie psychologiczna rozgrywka, klotnie, podejrzliwosc, wyrzucanie z bazy – negatywna interakcja w najlepszej postaci (dla fanow oczywiscie). Duza liczba bohaterow, ale nie nalezy sie do nich przywiazywac, bo szybko gina. Ale jesli ma sie troche szczescia to mozna znalezc nowych. A im wieksza grupa, tym latwiej bronic sie przed zombiakami, ale trudniej wyzywic – znowu nalezy wiec podejmowac decyzje i na biezaco reagowac. Jesli gracze skupia sie tylko na jednym elemencie rozgrywki, na pewno przegraja.
Karty rozdrozy to ciekawy element. Takie losowe eventy, ktore moga sie odpalic lub nie – zalezy od tego czy gracz wykona akcje opisana na karcie, co kotnroluje gracz siedzacy obok niego. Ciekawy pomysl, ktory angazuje innych graczy i zmniejsza poczucie downtime’u (ktory moze wystapic jeslli jeden z graczy ma duzo bohaterow i problemy z podejmowaniem decyzji).
