PROFIL
Historia recenzji i ocen użytkownika pegie

obrazek
Cytadela
Wielki powrót karmelków,
Uff, nareszcie. Pojawienie się drugiej polskiej edycji Cytadeli to rzeczywiście wydarzenie, na które wielu czekało z utęsknieniem – wśród nich również piszący te słowa. To jedna z tych gier, których zasady przyswajamy w parę minut, a potem przez wiele godzin cieszymy się jej grywalnością w szerszym lub węższym gronie. Dołączony „w standardzie” dodatek do gry jeszcze tę przyjemność przedłuża. W Cytadeli mamy możliwość odegrania różnych, niezbyt skomplikowanych ról i wykorzystania szczególnych właściwości postaci. Obecne jest też napięcie (jakie postacie w tej turze wybrali rywale?), blef i poszukiwanie go w posunięciach innych, zarządzanie pieniędzmi (zainwestować? poczekać? a jak mnie okradną?), konfrontacja - można mordować, kraść, burzyć (uwaga, niektórzy mogą się obrazić). Jest trochę taktyki, odrobinka strategii, a nade wszystko - intuicja. Jest też dużo losowości, ale takiej pokerowej, emocjonującej. Cytadela sprawdza się jako główne danie wieczoru, albo jako zakąska przed czymś bardziej ciężkostrawnym. To również pozycja odpowiednia do wprowadzania w świat planszówek i karcianek. Swoją drogą – fani gier karcianych określają ją jako grę planszową, planszówkowcy zaś często klasyfikują ją jako karciankę. Ale jakie to ma znaczenie...
Pod względem technicznym ta edycja różni się od poprzedniej – niestety na gorsze. Charakterystyczne „karmelki”, czyli złote monety są mniejsze, a w pudełku zamiast wygodnej plastikowej wypraski znajdujemy smętny tekturowy szkielecik... Z tego co się orientuję, taki los spotkał również nową edycję Cytadeli w innych krajach. Żenada.
Jako, że karty w Cytadeli są w ciągłym ruchu, a do tego mają czarne krawędzie (bardziej widać zużycie), warto zainwestować w koszulki. Pasują tu koszulki mini, węższe od tzw. standardowych, czyli takie same, jak w Blue Moon City.


obrazek
Blue Moon City
Elegancka i przyjemna gra, świetna dla 2 i więcej osób,
Powiem wprost - w Blue Moon City gra mi się świetnie. Kiedy ją kupiłem, grałem codziennie, teraz trochę przystopowałem, nie chcę, żeby mi się przejadła. Do zakupu skłoniło mnie między innymi to, że gra po prostu fantastycznie wygląda: grafika najwyższej próby, dopracowane elementy, super kolory – a to dla mnie bardzo ważne. Z drugiej strony wydawca mógłby się pokusić o lepszą organizację elementów w pudełku. Zasady gry są raczej proste i nie powinny stanowić problemu nawet dla osób, które nie mają większych doświadczeń z planszówkami. Dlatego też gra może sprawdzić się zarówno w gronie rodziny, jak i w grupie bardziej wymagających graczy (choć nie ma tu miejsca na rozbudowaną strategię). Większość partii rozegrałem w 2 osoby i gra w takim układzie sprawdza się świetnie, chyba nawet wolę ją od rozgrywki 3- lub 4-osobowej. Przy 2 graczach można rozwinąć skrzydła i odrobinę planować, a przy 3 lub 4 osobach gra staje się walką z czasem. Gra jest mocno losowa, ale nie mam wrażenia braku wpływu na bieg wydarzeń, losowość sprawia raczej, że każda partia jest inna. Po wielu partiach może się jednak znudzić, zwłaszcza tym, którzy lubią zmęczyć się intelektualnie.